"Τόσο σε κατάπιε η θάλασσα" Στάθης Κομνηνός

Τόσο σε κατάπιε η θάλασσα

Τόσο σε κατάπιε η θάλασσα  

που λεπιδωτός χτίστηκε ο Χρόνος.

Και πια κολυμπά

και κάνει μακροβούτια ως αφανής !

σφουγγαράς με το στόμα γεμάτο κοράλλια

χριστόψαρα και σαργούς να ρυμοτομούν τ’ αγκαλιάσματα

 κι όλοι οι δύτες του ν’ απομαγνητίζουν τους δείκτες ! 

Τόσο σε κατάπιε η θάλασσα  

Που αντάξιός σου αποφάνηκε ο Χρόνος !

Ψαροκόκαλα,  σπάραχνα

και πτερύγια μυριάδες

 ορθοτομείς στον καφενέ,

στα γλαστράκια των Παρθενώνων σου,

και κάτω από το πέλμα σου,

σαν Περπατάς στα φιδάκια του οικισμού

εξαπολύοντας Καρυάτιδες στον ιδρώτα σου

και ραψωδίες απ’ τα μπαλώματά σου,

μια και το τσιγάρο η Αγία Υδάτινη

 σε δίδαξε ν’ ανάβεις με Χώμα

το τραγούδι σου να πλημμυρίζεις

με τις καμάρες των μέτρων

και ν’ αλιεύεις τ’ αμπέλια σου

με της Ανωνυμίας την έγκυρη ανεμότρατα

που το πανάρχαιο όνομά της είναι Συνήχηση

ή έλυτρον

ή σάβανο

ή Υπάρχω    

Τόσο σε κατάπιε η θάλασσα

Πού ’φτασες να τη μιλάς δίχως αλφαβητάρι

Μονάχα με τα χέρια σου

και της λεκάνης σου τη μεταφυσική !

Ω βραχογραφία Εσύ κοκάλινη !

Ω  ναι ! Πήρες γιατί ΔΕΝ ζήτησες

Το κύμα άφησες ασχολίαστο στην ποντοπόρα Ακαδημία σου

Και στο Δοσμένο αρμόστηκες

Όπως το ξύλο στο νερό

 στον άνεμο η φτερούγα

η πλώρη των καημών στα ημερονύχτια 

και τα μαλλιά του κοριτσιού στα όνειρα της νύχτας

Ω, ΕΣΥ αλμυρισμένε !

Μύστη του Άδοξου !

Με χέρια γαλάζια

μάτια δελφίνια

μαλλιά υφάλους και βράχους σημάντορες

στέρνα βυθούς να ιριδίζουν κοράλλια

και πόδια πτερύγια μυσταγωγούς κυμάτων

-άλτες, όχι δρομείς.  

Ω, λυπήσου εμάς τους ελέφαντες με τα υποδεκάμετρα

Τους τοκογλύφους των στρειδιών

Με  τις φαρέτρες των ύβρεων

Τους ακύμαντους ναύτες

Τους αθυέλλωτους κωπηλάτες

Εμάς  

Όλους

Τους ειδήμονες των διαζυγίων

Τους ιερουργούς των αποστάσεων

Τους λέκτορες των ιριδισμών

Τους ξεμακρυσμένους

Θαλάσσωσέ μας μέσα στα στοιχειά 

Και μάθε τη σάρκα μας Θαλασσινέ να γίνει πάλι νερό

                                                   και δελφίνι

                              κι αλάτι

κι άνεμος.    

…………………………………………………………………………………………

Πόσο μας κατάπιε  η θάλασσα !...  

© ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ

   ΚΟΙΝΗ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ

Μπαίνει στον Κόσμο σε Σχήμα έτοιμο

Ολόκληρος σαν Τέλος

Διαγώνιος

Κυρτός

Κάθετος

Τους περισσότερους ήλιους μετρά κυματωμένος

Αυλακωτός πολλές φορές

Συχνά κουλουριασμένος

Μα πάντα, πάντα επίκεντρος κι εγγεγραμμένος

Αφού ν’ αγγίζει αγροικά

και τη ματιά σαν μήτρα απλώνει

και με τα πέλματα τον Κόσμο εισπνέει

Γι αυτό και την υγεία του Χώματος κατάστηθα έχει φυλαχτό

Και στον Θεό τον ξεροκέφαλο ορκίζεται

του πράσινου

        του κίτρινου

    και του γαλάζιου

Αυτός ο των στοιχειων ιππότης ο αστοιχείωτος

Ο μονοκύτταρος της απλότητας πρίγκηπας !

Κίτρινο το λεμόνι στα χέρια του

Δίχως να το ιππεύουν άγγελοι

Μ’ όλες τις αναγνώσεις στη φλούδα να διαβάζονται

Και μ’ όλες τις γραφές να γράφονται στους πόρους

Τα μήλα πάντα κόκκινα δίχως εφιάλτες

Το χώμα καστανό δίχως τύψη

Γαλάζια πάντα η θάλασσα

Δίχως ουρές των δαιμονίων να την αναταράζουν

Δίχως καμπάνες και ψαλμούς τα δέντρα

Και τα πουλιά  άγευστ’ από χρησμών κι οιωνών φυλάκιση  

Και όπως μπαίνει βγαίνει

Κι εκείνος που απόμεινε πιστός

Στις τάξεις του Ανταίου

Μ’ όποιον ορίζοντα στην πλάτη κουβαλά

Μακάριος κι αληθινός